Na het relaxte bezoek aan het eiland stond er de volgende dag weer een rit van 6 uur op het programma, die uiteindelijk 8 uur duurde! We waren op weg naar Residence Madalief, een guesthouse die onderdeel is van een Nederlandse stichting die ouderloze kinderen en alleenstaande moeders helpt. Degene die het heeft opgezet bleek een vrouw uit Groningen te zijn, die inmiddels al vele jaren op Madagaskar woont en erg goed werk verricht.

In de omgeving van ons guesthouse was een kratermeer en om die te bezoeken hebben we flink moeten klimmem en dat op 1600 m. hoogte, dus de ademnood was groot die dag,pfffffffffff. Gelukkig wist de chauffeur een adres van een Franse jongen, die een huiskamer restaurantje was begonnen. Daar hebben we lekker gegeten en konden we weer wat bijkomen van de vermoeiende tocht.

Hier in Madagaskar worden vele soorten rum gemaakt......( 40 % alcohol) en zo komt het regelmatig voor dat je onderweg laveloze figuren aantreft, die door voorbijgangers bij kop en kont gepakt worden en in een droge greppel gegooid om hun roes uit te slapen.

De dag na ons kraterbezoek zijn we naar een naburig stadje gegaan, de hoofdplaats van de pousse-pousse. Dit is een felgekleurde riksja die door menskracht getrokken wordt. Het was een drukte van belang in het stadje, zoveel verschillende vervoermiddelen die we nog niet eerder hadden gezien.

Na 2 nachten Madalief zitten we nu in een authentiek houten huisje op de top van de heuvel, als enige gasten. Om hier te komen moesten wij, maar vooral de chauffeur heel wat doorstaan, vanwege de verschrikkelijke weg, waar hij een pesthekel aan had. Alle zwaaiende mensen en vrolijke kinderen maakten veel goed. We hadden van te voren 3 grote zakken snoep ingeslagen en stopten regelmatig om dat uit te delen. We maakten dan meteen van de gelegenheid gebruik om een paar leuke fotootjes te maken. Die kunnen we helaas nog niet sturen, wifi veel te zwak. Maar.........wat in het vat zit........enz. Ons nieuwe onderkomen viel wel wat tegen, het was wel heeeeel erg basic. Binnen geen electriciteit, dus pikkedonker en de wind waaide door enorme kieren naar binnnen. Er vielen hier regelmatig flinke regenbuien, waardoor we in korte tijd bijna alle kleren nat hadden en ze niet meer droog konden krijgen.......In de omgeving van ons hutje woont een tribe, die bekend staat om hun prachtig versierde huizen. We moesten ons melden in een ' gemeentehuis', waar een overactieve ambtenaar iets op een stuk papier schreef en het vervolgens afscheurde langs een roestige nietjestang...........Daarna werden we voorgesteld aan de 'President' ,een man van middelbare leeftijd met anderhalve tand in de mond die het geld voor de gids incasseerde.........Vervolgens met gids op weg naar de 79 jarige 'Chief' die ook al armlastig bleek en ons vervolgens geld probeerde af te troggelen......... Daarna begon de rondleiding pas echt! Veel spelende kinderen op straat ( stelten lopen, knikkeren met dopjes en steentjes.) Het dorp staat inmiddels op de Unesco Erfgoedlijst en was zeer de moeite waard.

De volgende dag stonden we alweer vroeg in de startblokken voor een lange tocht richting het zuiden, met onze altijd vrolijke chauffeur Dany.